Zamiast szycia…

 Zamiast szycia dziś – pieczenie ;-) Taki czas – wielkanocny.

Zatem – zamiast skupiać się na czymś innym, bardziej związanym z tematem bloga – pozwólcie, że złożę Wam życzenia. Po prostu i od serca – wszystkiego najlepszego.

Jak wszystkiego – to wszystkiego ;-) I zdrowia, i radości, i pogody w sercu i za oknem.

Żeby nam się lepiej szyło… ;-)

I tu się muszę wytłumaczyć – słabo idzie blogowanie. Słabo, bo po pierwsze – jestem zaangażowana w śpiew chóralny, a pracy mamy teraz co niemiara. Po drugie – wyskoczyła mi nagła i niespodziewana potrzeba uszycia bluzki. Uszyć jeszcze nie uszyłam, ale obmyślanie co i jak zaprząta moją głowę. Przez to kurtka jakoś mi nie leży ;-) Ale – obiecuję „obskoczyć” jedno i drugie ku ogólnemu zadowoleniu ;-)

Przesadziłam z tym „ogólnym”.

Ach, i jeszcze jedno mi się nasunęło – czego zabrakło w poprzednim poście! Zabrakło paru słów o nożyczkach! W kontekście wycinania formy papierowej!

Jak najdalsza jestem od promowania marek i firm. Kto mnie zna z różnych miejsc w internecie wie, jakie jest moje podejście do licytowania się „a ja mam to, a ja mam tamto”. A zwłaszcza „tylko i wyłącznie to lub tamto”. I szczególnie „nigdy w życiu to czy tamto”. Jak szyć to tylko maszyną X, nićmi Y i najlepiej – z jedwabiu…

A tymczasem – kiepskiej baletnicy przeszkadza rąbek u spódnicy.

Szycie nie jest zajęciem dla elit. To jedno z najdawniejszych, najstarszych zajęć człowieka. Jego celem jest – uszycie – czegoś, a nie – szycie – czymś. Oczywiście, sam proces szycia jest dla jednych większą, dla innych mniejszą przyjemnością i wielkie znaczenie ma, czym się w nim posługujemy. Ale… Ale najważniejsze jest, aby sprzęt był sprawny, a posługująca się nim osoba – oswojona z nim, ba – wręcz zaprzyjaźniona. Tak, jak moja babcia, która w kuchni posługiwała się jednym nożem – dla mnie, dziecka wtedy, wyglądającego jak maczeta. Babcia obierała nim ziemniaki i cebulę, kroiła mięso i chleb. Nie zamieniłaby go na obieraczki, noże z piłkami czy inne  cuda. Była świetna w posługiwaniu się swoją maczetą.

I nie usłyszycie ode mnie, że jeśli sprzęt to takiej czy innej marki.

Za to usłyszycie na przykład, że jeśli bierzecie się za szycie, powinniście mieć dwie pary nożyczek.

Koniecznie. Co najmniej dwie, ale dwie – to minimum.

Dlaczego? Bo nic tak nie tępi nożyczek, jak papier! I widać to krojąc nie gruby, a cieniutki materiał… Jakiś szyfon, którego nitki rozjeżdżają się pod ostrzami nożyczek, ale trwają w nierozciętym uporze… Szyfon, który rozkładałam i rozciągałam na stole starannie i dokładnie, a który teraz po każdym pociągnięciu tępymi nożyczkami jedzie w sobie tylko znanym kierunku…

Najtrudniej przekonać o tym współdomowników, którzy patrzą i kiwają głowami, gdy się o tym mówi po raz setny…

Trzeba od razu im pokazać nożyczki do materiałów – zaznaczyć je jakoś, jeśli mamy w domu podobne. Sterroryzować, grożąc karą niebywałą, bądź to wybraną przez siebie, bądź zesłaną na nasze wołanie przez siły nadprzyrodzone. Niech się nie ważą, niech się boją. Bo krojenie jest jednym z pierwszych etapów szycia i jeśli nożyczki albo znikną, albo okażą się tępe już na tym etapie – to całe szyciowe przedsięwzięcie zamienia się od pierwszego podejścia w koszmar i walkę… A miało być przyjemnością…

Bardziej serio – nożyczkami do materiałów kroję tylko materiały. Jakie to mają być nożyczki? Ostre, wygodne, poręczne, nadające się do ostrzenia. Do wszelkich innych pasmanterii, papieru czy fiszbinów – używam jakichkolwiek, jakie mi wpadną w rękę i „dają radę”.

Mówiąc o ostrzeniu – pewna krawcowa „sprzedała mi” zapewne znany patent. Potrzebna jest gruba, twarda, stalowa igła. Mam do tego celu ulubione „cerówki”, które lubię nie tylko z tego względu, że ostrzę nimi nożyczki. Zatem – nożyczki w prawą, igła – w lewą rękę. I tniemy. Tzn. próbujemy, udajemy, że tniemy igłę. Zaciskamy na niej nożyczki, przesuwając igłę w kierunku czubka nożyczek i jednocześnie zamykając nożyczki. Parę takich ruchów – i żaden szyfon nożyczkom niestraszny!

To już chyba wszystko na dzisiaj. Idę do kuchni… ;-)

Jeszcze raz – Wesołych Świąt!