Wiosna panie sierżancie – czyli spódnica lekko odchudzona

Wiosna przyszła do spółki z latem i zewsząd słychać przerażone głosy: Nie mam się w co ubrać!... Pod moimi oknami też...

Wywlokłam zatem z jednego z pudeł materiał zakupiony dawno temu na wiosenno-letnią spódnicę i zabrałam się do dzieła.

Spódnica z Knipmode 01/2012, model 11

Odpuściłam sobie dekoracje na karczku – bo i tak nie będę nosić bluzek do środka, a w takim układnie dodatkowe pogrubienie pod bluzką niespecjalnie by mi się przysłużyło.

Chwilę zastanawiałam się – dodawać podszewkę czy nie – i zdecydowałam, że jednak tak. Materiał to bawełna z elastanem, średniej grubości – czyli ubiorę ją raczej nie w dni o ekstremalnie wysokich temperaturach, a gdyby jesienią czy wiosną założyć rajstopy – to podszewka może być wręcz konieczna. Nie lubię ryzykować stresu podchodzenia spódnicy do góry, wciskania się między nogi i innych takich przygód z elektrycznością ;-)

Widzę, że znów zrobiły mi się miliony zdjęć, a zatem – żeby czasu nie marnować...

Spódnica skrojona, na krawędziach wlotów kieszeni oraz wzdłuż lewego boku tyłu /tam, gdzie będzie wszywany zamek/ przyprasowałam paseczki sztywnika. Słabo go widać, ale jest tam na pewno :-). Taką czynność jak stabilizowanie brzegów sztywnikiem trzeba robić w pierwszym etapie, najlepiej – przed odpięciem papierowej formy. Każde podniesienie, przyłożenie do siebie, nie daj Boże – przymiarka – to ryzyko rozciągnięcia się brzegu i zapowiedź trudów przywracania poprzedniego stanu. O ile się da.

Spódnica ma na przodzie zakładki po bokach i większą zakładkę w formie kontrafałdy na środku. Przed skrojeniem podszewki do przodu poskładałam te zakładki na formie /spódnica po poskładaniu zakładek ma kształt trapezu, więc podszewka nie będzie za wąska/ i dołożyłam formę worka kieszeni z karczkiem biodrowym, uzupełniając linię boku.

Wewnętrzna część worka kieszeni skrojona z podszewki – w zasadzie powinna być skrojona po odcięciu części karczka biodrowego, ale ja mam inne plany... Zagięłam ją tylko. Poza tym – wg projektu powinna być skrojona z materiału wierzchniego, ja jednak chcę spódnicę trochę odchudzić – żeby nie miała tylu warstw materiału, była możliwie przewiewna, a poza tym kieszeń mogłaby się odciskać na wierzchu.

Tę część – worek kieszeni z karczkiem biodrowym – skroję po części z podszewki, ale żeby nie było jej widać zerkając w kieszeń z boku – odcinam karczek biodrowy parę centymetrów dalej niż linia wlotu kieszeni. Przerywaną kreską narysowałam sobie pomocniczą linię kierunku materiału. Żeby nic niespodziewanego się nie działo.

Część skroiłam z materiału spódnicy, część – z podszewki.

Tak to wygląda po zszyciu. Jeszcze raz złożyłam części formy i porównałam z tym, co mi wyszło ;-) Dwa milimetry na szwie w jedną albo drugą stronę dają cztery milimetry różnicy po całości – a to bardzo dużo jak na worek kieszeni.

Worek kieszeni przyszyty do wlotu kieszeni – prawą do prawej.

Szew przeprasowany, worek odwrócony do wewnątrz, przestębnowany.

Doszyta druga część worka, całość obrzucona.

Przyprasowałam sztywnik na krawędziach karczków – przedniego i tylnego – po lewej stronie, oraz wzdłuż górnej krawędzi. Na górną krawędź mogłam raczej przyprasować paseczek cięty z prostego, a nie ze skosu, bo lepiej by ją ustabilizowałby – pasek se skosu nie spełnia oczekiwanej funkcji, bo krawędź i tak się rozciąga – przez nieszczęsny elastan zawarty w materiale... Jak ja takich materiałów nie lubię... Ale nadruk mi się podobał, i grubość materiału jest w porządku...

Naprasowując kawałki sztywnika na brzegi skrojonych części najlepiej robić to podkładając papier – chroniąc deskę do prasowania przed zabrudzeniem klejem, który czasem lubi zdradziecko przenieść się na prasowane rzeczy – a wtedy może je zniszczyć, bo taki klej nie zawsze łatwo usunąć... Nie mówiąc już o brudzeniu stopy żelazka klejem...

A jak się już żelazko wybrudziło – to trzeba je wyczyścić. Najprostszą metodą – na drewnianą deskę kuchenną kładziemy kartkę papieru, który grubo posypujemy garstką soli. Żelazko mocno nagrzewamy – i prasujemy sól, mocno dociskając żelazkiem. Resztki upartego brudu usuwamy pocierając żelazkiem o kant deseczki przykrytej papierem. Zabieg trwa 2-3 minuty, żelazka nie trzeba po nim myć, czekać na ostygnięcie itp.

Paprochy brudów widać i na soli, i na brzegu deseczki. Robiłam tak i żelazkiem ze stopą stalową, i z ceramiczną – nic to im nie zaszkodziło.

Ułożyłam zakładki na przodzie spódnicy, a środkową kontrafałdę zszyłam tymczasowym szwem, żeby nie rozsunęła się podczas szycia. Wypruję go na samym końcu.

Zszyłam karczki i dół spódnicy szwami na prawym boku, przyszyłam karczki wewnętrzne do zewnętrznych wzdłuż górnego brzegu, a następnie – karczek do dołu spódnicy.

Będę się zabierała za wszywanie zamka i na tym etapie najważniejsze jest, żeby linie szwów łączących karczek ze spódnicą oraz wysokość karczka po obu stronach zamka były styczne i równe. Bo w przeciwnym razie – zamek trzeba będzie odpruwać, żeby je poprawić...

Przyszywam jedną taśmę zamka. Nie silę się na doszywanie go na dole aż do samego końca. Szyję na tyle, na ile dopuszcza mnie stopka. Nie ma potrzeby wysilania się i doszywania zamka „na maksa”.

Zapinam zamek i zaznaczam nacięciem linię szwu między dołem spódnicy a karczkiem na nieprzyszytej jeszcze taśmie zamka.

I to będzie miejsce, w którym /po rozpięciu zamka/ w pierwszej kolejności przypnę drugą taśmę zamka do drugiej krawędzi boku spódnicy.

Zamek wszyty z obu stron – szew na dolnym końcu wciąż jeszcze otwarty.

Zszywam teraz szew boczny spódnicy, szyjąc od dołu i kończąc go 3-5 cm poniżej końca szwów mocujących zamek.

Zmieniam stopkę, by móc szyć możliwie blisko zamka i uzupełniam brakujący odcinek szwu. Znów – bez przesady z doszywaniem. 5-milimetrowy otworek pomoże ostatecznie dopasować brzegi materiału a i tak zamknę go rygielkiem na wierzchu spódnicy, pod zamkiem.

Zamek wszyty.

Zszywam teraz prawy bok podszewki, a lewy – od dołu do mniej więcej 5-7 cm poniżej końca zamka.

Przyszywam podszewkę do wewnętrznego karczka spódnicy. Zapasy na szwy części wierzchnich zaprasowuję do góry, na karczek – a części wewnętrznej – w dół. To też w ramach odchudzania – tym razem szwu łączącego karczek z dołem spódnicy. Teraz będę wykańczać zamek podszewką... Na odcinku karczku taśma zamka będzie ukryta w szwie, natomiast niżej – podszewka będzie doszyta tylko do taśmy zamka, nie do materiału spódnicy, nie chcę tego robić jednym szwem - więc zacznę od doszywania podszewki do zamka.

Spódnicę wywracam na lewą stronę, prawą stronę podszewki układam na prawej stronie wierzchu. Karczki spinam szpilką i przyszywam podszewkę do taśmy zamka – w takiej odległości, w jakiej poprowadzę później szew wzdłuż brzegów karczku. Szew zaczynam na linii łączenia karczku ze spódnicą, a kończę nie doszywając go do końca taśmy. Szyję możliwie blisko ząbków zamka. To samo robię na drugim brzegu.

I tak to wygląda.

Zaglądam na lewą stronę podszewki i spinam otwór, który pozostał w szwie. Zszywam go pozostawiając nie zszyte 0,7-1 cm od góry.

Ten kawałeczek nie zaszytego szwu będzie układał się pod skosem w literę V. Zaprasowuję go i przeszywam rygielek, mocując podszewkę do zamka i zabezpieczając szew przed rozdarciem.

Wracam do nie zaszytych boków karczku. Górną końcówkę taśmy zamka wywijam na zewnątrz, w kierunku dodatków na szwy i zszywam karczki szyjąc blisko ząbków zamka.

5-milimetrowy otworek na dole zamka zaszywam rygielkiem mocując zamek /bez tego rygielka będzie miał skłonności do odpruwania się na dole, co się bardzo często zdarza/.

Wykorzystując stopkę do ściegu owerlokowego zszywam obie warstwy spódnicy /wierzchnią i podszewkę/ prowadząc igłę w szwie łączącym karczek i spódnicę.

Podszewkę podwinęłam dwukrotnie i przeszyłam prostym ściegiem, natomiast dół spódnicy podłożę ściegiem krytym.

Obrzucony dół zaprasowuję na szerokość przyszłego obrębu. W tym przypadku – na oko, mniej więcej 3 cm. Spinam szpilkami wbijając je bliżej dolnej krawędzi, od prawej strony – dzięki temu nie będę miała z nimi kontaktu podczas szycia :-)

Spięte podłożenie odwijam na prawą stronę spódnicy /czyli na zdjęciu - pod spód/, zostawiając ok. 4-5 mm brzegu, po którym będę prowadzić szew.

Zakładam stopkę do ściegu krytego. Kręcąc śrubką do regulacji po prawej stronie stopki przesuwam białą „łopatkę”, od której zależy, jak daleko pod igłę podsunie się brzeg złożonego materiału. Docelowo – igła ma łapać jak najmniej, dosłownie niteczkę materiału. W przeciwnym razie – albo wbije się za daleko, jak na tym zdjęciu, i po prawej stronie materiału powstanie długi, pionowy ścieg, prostopadły do krawędzi spódnicy. Niefajnie.

Albo – jak na tym zdjęciu – podkręcona jest za bardzo i igła nie spotka się ze złożeniem w ogóle i nie złapie wierzchu. Podłożenie w tym miejscu nie będzie podszyte.

Mój materiał w zasadzie nie kwalifikuje się do szycia ściegiem krytym. Jest bardzo „płaski” - i uchwycenie choćby jednej nitki będzie widoczne na prawej stronie. Nawet podszywając ręcznie ciężko byłoby to zrobić tak, żeby nie było śladu. Za to im grubszy, bardziej puszysty materiał – tym lepiej. Na wełnie czy dzianinie jest szansa uszycia go zupełnie niewidocznym. Bardzo pomaga zastosowanie nici monofilowych – cieniutkiej, przezroczystej /albo ciemnej, dymnej/ żyłki, która w zasadzie nawet jeśli jest widoczna, to jest niewidoczna ;-) Tyle, że moja spódnicę będę prasować w dość wysokiej temperaturze i żyłka albo się przepali, albo skruszeje z czasem od temperatury... Bez sensu...

Miejscami widać, miejscami – nie...

Ponieważ po rozłożeniu podwiniętego szwem krytym brzegu „kropeczka” z nitki, którą się szyło, jest w zasadzie „kreską” - jakość szwu bardzo poprawia poluzowanie naprężenia górnej nici, które może być dużo luźniejsze, niż do normalnego szycia. Podkładana warstwa nie jest wtedy mocno przyciągana do warstwy wierzchniej i podłożenie układa się bardziej naturalnie.

No i tak to wyszło...